Sjamanisme

Het sjamanisme kent vele stromingen. Bij mij past de manier om te werken met een kompas. Het kompas geeft altijd richting. Deze wijst namelijk altijd naar het Noorden. Op zee wordt nog altijd op deze manier genavigeerd. Zo wisten de Vikingen de weg naar huis altijd weer te vinden. Volgens eeuwen oude tradities zijn aan de verschillende windrichtingen ook elementen gekoppeld (aarde, lucht, vuur en water). Onze verre voorouders gingen ons voor met kennis die gelukkig niet verloren is gegaan.

Het oorspronkelijk ontstaan van het sjamanisme ligt in Siberië en gaat zover terug als het Stenen Tijdberk. In Nederland duurde het Stenen Tijdperk tot ongeveer 10.000 v. Chr. Daarmee gaan we 2.5 miljoen jaar terug in de tijd. In het zuiden van Siberië werd voor het eerst het sjamanisme beoefend door medicijnmannen. Veelal waren medicijnmannen ook healers. De Siberische volken waren goed bekend met de gebruiken, rituelen en mythologieën. In buurland China (het aangrenzende Noorden), werden enkele sjamanistische gebruiken overgenomen door semi-nomadische groepen. Daarmee heeft deze oude kennis zijn weg gevonden van China naar Japan, Mongolië en langs het Himalaya gebergte via Bhutan, Tibet en Nepal.

In Nepal wordt op dit moment nog op de meeste plekken het sjamanisme beoefend in zijn meest oorspronkelijke en authentieke vorm. In veel dorpen zijn medicijnmannen of 'dorp oudsten' actief als sjamaan. Veelal met de invloed vanuit het (Tibetaanse) boeddhisme zijn er diverse vormen van sjamanisme ontstaan. Sjamanisme komt over de hele wereld voor. Er zijn sjamanistische overeenkomsten tussen verschillende wereld volkeren (zoals de Maori, Aboriginals, Maya's, Iglulik-Inuit (Eskimo's), Peruanen (Amazone gebied) en Native American's) zoals een aantal cultuurcodes. De Dakota indianen (Sitting Bull) spreken qua overeenkomsten in de cultuurcodes over:

• Bezieling
• Deel van de natuur
• Relatie met de geesteswereld

Deze drie overeenkomstige cultuurcodes zijn bij de verschillende wereldvolkeren vanuit het sjamanisme terug te zien.

Joska Soos

In het traditionele sjamanisme wordt zeer duidelijke onderscheid gemaakt tussen sjamanen en niet-sjamanen. Beiden gebruiken sjamanistische technieken, maar er is een verschil. Iemand kwalificeert zich niet als sjamaan door zijn leven op sjamanistische principes te baseren en of sjamanistische rituelen, gebruiken en of genezingstechnieken toe te passen. Vroeger werd iemand sjamaan na het meemaken van een aangrijpende traumatische gebeurtenis (bijna dood ervaring en wedergeboorte), of iemand werd aangewezen vanuit de stam / stamoudste, of de kennis werd doorgegeven van generatie op generatie (binnen de familie). Er is dus geen eenduidige manier aan te wijzen waarop iemand sjamaan werd, in elk geval speelt de connectie met de spirit wereld altijd een rol. De spirits konden ook iemand aanwijzen en deze informatie werd dan via een visioen verkregen. Er zijn zowel mannelijke als vrouwelijke sjamanen.

De tradities van Noord-Amerikaanse Indianen spelen in het hedendaagse westerse sjamanisme een grote rol. Vooral vanuit Noord-Amerika staat het sjamanisme in de belangstelling bij westerse mensen. In Europa neemt dit ook een grote plaats in en regelmatig komen er Indiaanse medicijnmannen naar Europa, om westerlingen kennis te laten maken met hun tradities. Een aantal grondleggers op het gebied van sjamanisme zijn; Michael Harner (VS), Sandra Ingerman (VS) en Daan van Kampenhout (NL). In Nederland delen een aantal sjamanistisch practioners hun kennis via training en opleiding. Na het volgen van een opleiding mag je je sjamanistisch practioner noemen. Met respect voor de oude gebruiken, tradities en oorsprong worden westerlingen geen sjamaan genoemd. Zij beoefenen het sjamanisme in de praktijk en daarmee worden zij sjamanistisch practitioner genoemd. In het Westen is er namelijk gewoonweg geen oude generatie sjamanen die een nieuwe generatie kan herkennen, inwijden en opleiden.

Volgens het sjamanisme zijn er twee oorzaken van lichamelijke, emotionele, mentale pijn. Iemand heeft iets te veel (intrusions) of iets te weinig (zielsverlies / krachtverlies). Een sjamanistisch practitioner richt zich op het opsporen van de spirituele oorzaak en het helen van de ziekte, pijn, trauma en dit met behulp van zijn krachtdieren en spirithelpers tijdens een sjamanistische trancereis. Iemand die het sjamanisme beoefend is iemand die - volgens de Siberische traditie - "iemand die in het donker ziet" of "hij/zij die weet". Mensen die het sjamanisme professioneel beoefenen zijn de healers, genezers, dokters, priesters, psychotherapeuten, storytellers, kruidenvrouwen, zielenmannen en de begeleiders van ceremonies en de zieners.

In het hedendaagse sjamanisme omarmen steeds meer mensen het sjamanisme als een moderne levenswijze, door te leven in de harmonie met zichzelf en de natuur. Ceremonies en rituelen zijn niet meer weg te denken.

Kom meer te weten over het oude sjamanisme, maak een veilige trancereis en meer...

Benieuwd naar data en praktische informatie?

Dr. Eve Burce:

"In 1996 ging ik op reis met Dream Change Coalition naar Ecuador. Vlak voor vertrek werd ik ziek en in Ecuador ging dit zo ver dat ik niet kon lopen. Ik werd meegenomen naar een sjamaan, Alberto Tatzo, die me genas met stenen, veren en een glimlach in een traditionele sjamanistische genezing die slechts ongeveer 20 minuten duurde. Niets werd ingenomen, niets werd fysiek of biochemisch gemanipuleerd. Niets dat ik in al mijn jarenlange training had geleerd, heeft me hierop voorbereid of kon dit toelaten. Het was in die tijd dat ik werd gedwongen om de wereld, het leven, onze lichamen, gezondheid en genezing in een heel nieuw licht te bekijken. Ik werd die dag geïntroduceerd in een hele nieuwe wereld, een wereld die er altijd was, maar die ik niet kon en niet zag, omdat ik geen context had om het te plaatsen."

Mental Health | 2020